Over Complex Trauma

Wie

Tja, hoe begin je met “je voor te stellen” als het gaat om een website die te maken heeft met “een ziekte” en dan ook nog eens een psychische ziekte waarbij het woord op zich al heel veel vraagtekens oproept.

Als je verslaafd bent, stel je je voor met: “Hallo, ik ben Pietje en ik ben verslaaft”. Dat is meteen duidelijk.

Maar als ik zou beginnen met: ‘Hallo, ik ben Marsha en ik heb Complex Trauma”, ben je denk ik nog niet veel wijzer. En dit is juist precies de reden waarom er een website is gekomen met de naam www.complextraumacentrum.nl

Wat

Er is in dit “rijke” land een groep mensen die kampen met psychische problemen. Dit is niks nieuws. Wat wel nieuw is, is dat men erachter is gekomen dat bepaalde psychische aandoeningen verband houden met je verleden oftewel kindertijd. Een verleden waarbij kinderen door hun ouders van jongs af aan geestelijk en lichamelijk zijn mishandeld of verwaarloosd.

In Amerika zijn er veel studies en onderzoeken gedaan bij mensen die niet een rugzakje maar een hele backpack met zich meezeulen. Ze worden van het kastje naar de muur gestuurd. Dit omdat vaak sprake is van comorbiditeit (meerdere aandoening tegelijk als enkel en alleen bijvoorbeeld een verslaving, depressie of angststoornis etc.). Deze mensen kampen met “de late effecten van vroegkinderlijke chronische traumatisering”. Men is er in Nederland nog steeds niet helemaal over uit hoe men deze aandoening moet benoemen. Is er sprake van een complexe vorm van PTSS (Post Traumatische Stress Stoornis) of van Complex Trauma? Maar wat is dat dan: Complex Trauma? Één ding is wel heel duidelijk, de effecten van een niet veilige kindertijd spelen door in je gehele leven. Niet alleen mentaal maar ook fysiek laat deze problematiek zijn diepe sporen na. Ik durf te zeggen dat dit misschien wel de ergste vorm van geestelijke lijden is.

Naar mijn mening is het noodzakelijk dat hier zo snel mogelijk veel meer aandacht aan wordt besteed. Want velen zakken door de zwaarte van hun backpack/verleden door de knieën. Vaak worden ze niet gelooft omdat het soms zo extreem en ondenkbaar is, dat mensen afhaken. Wat over blijft is pijn en eenzaamheid. Als er niet gauw meer aandacht voor deze complexe problematiek komt, zullen deze mensen steeds meer vereenzamen met alle gevolgen van dien.

Waarom

Het zal jullie niet verbazen dat ik één van “de slachtoffers” van Complex Trauma ben. Misschien denk je dat het dus allemaal wel meevalt als je uiteindelijk in staat bent twee websites namelijk grabyourbike.nl en complextraumacentrum.nl te beheren. Ik kan je verzekeren dat het niet meevalt en ik zonder mijn behandelaren en vriend dit nu niet zou kunnen doen. Ook ik heb nog niet de juiste behandeling gehad die ervoor zorgt dat “mijn demonen” minder opdringerig zijn. Iedere dag is een uitdaging. Het begint al bij het opstaan. Heb je veel nachtmerries gehad of niet? Dit kan je lichaam je meteen vertellen als je je ogen opendoet. Daarna begint je dag en is het afhankelijk wat er die dag op je pad komt. Zijn er “prikkels” die je terugdrijven naar iets in je verleden? Leidt dit naar nog meer herinneringen zodat het uiteindelijk een soort sneeuwbaleffect en één chaos in je hoofd wordt? Vaak denk ik: ik kan niet meer, waarom ben ik in godsnaam nog hier? Dan spookt de volgende tekst door mijn hoofd:

Diep ademhalen
Ik weet het niet meer
Mijn hart gebroken
Mijn ziel verloren

Ogen gesloten
Ik voel het niet meer
Geluk ontnomen
Het gaat niet nog een keer
Alleen gelaten
Ik voel me zo moe
Niemand van familie komt naar me toe

Ik ben verslagen
Geen acht tellen meer
Even blijven liggen
Morgen gaat het misschien wel weer

Ik geloofde in geluk
Ik geloofde in pech
Ik geloofde in alles stuk
Maar ook in alles terug
En achter de rug

Maar alles ging over MIJN rug
Kreeg er niks voor terug
Ook domme dingen gedaan
Die belemmeren het verdergaan

Alles wat vroeger bestond

Ligt nu op of onder de grond

De batterij is op
Ik geef het op
Dit leven is niet mijn leven
Hier is voor mij niets meer te beleven

En dan toch nog maar weer diep adem halen

Om mijn missie te behalen

Slachtoffers een kans geven te stralen

Zonder steeds die diepe dalen

– Oorspronkelijke tekst: Guus Meeuwis: “ik geloof in geluk” –

Ik heb nog steeds dat ene doel voor ogen en dat is bekendheid geven aan een afschuwelijke psychische aandoening namelijk COMPLEX TRAUMA!

Daarom is er deze website met de naam complextraumacentrum.nl.

Deze website is er in de vorm van een stichting met als enige bestuurder ik (Marsha Custers). Deze site is niet alleen bedoeld voor iedereen die deze problematiek heeft of kent. Mijn hoop is dat er gewoon mensen naar de website gaan omdat ze ineens het woord ‘Complex Trauma’ tegenkomen en de website bezoeken omdat ze nieuwsgierig zijn wat dit is/betekent. Hoe nieuwsgieriger hoe beter!

De website moet dus voor iedereen toegankelijk/laagdrempelig zijn. Voor eenieder die iets zoekt, wil weten, wil achterlaten, wil delen…….etc. Waar ik dus op alle facetten willen inspelen op deze problematiek. Want het doel is mensen met of zonder deze problematiek virtueel bij elkaar te brengen.

Ik weet uit eigen ervaring dat naarmate je langer vecht om deze nog vrij onbekende “ziekte” de baas te worden, er steeds een beetje van je wordt afgenomen. Mensen begrijpen het niet en jij weet zelf soms ook niet wat er toch allemaal met je gebeurd. Je verliest vrienden, familie, werk, blijdschap, energie en ga zo maar verder. Ieder jaar is de kans op een verlies groot. Met als gevolg dat je na een aantal jaren niet meer de persoon bent die je vroeger was.

Als ik nu in de spiegel kijk zie ik iemand die de toekomst heel anders had voorgesteld. Ik werkte bij de Belastingdienst en volgde de opleiding voor rijks accountant. De Belastingdienst zag toekomst in mij en bood mij deze kans.  Maar bij mij kwam het mannetje met de hamer in november 2008. Ik had onverklaarbaar hoge bloeddruk die ondanks medicatie steeds weer te hoog was. Na een uitgebreid cardiologisch onderzoek bleek dat ik een chronisch te snel kloppend hart had. De oorzaak zou liggen in het verleden. Ik zou langdurig onder stressvolle omstandigheden hebben geleefd. En ik dacht: waar heeft die man het in godsnaam over? Met deze uitslag werd ik meteen naar een tweedelijns psycholoog gestuurd. Het is inmiddels 2018 en ik ben volledig afgekeurd voor de rest van mijn leven. Ik heb geen ouders en familie meer en slechts een paar vrienden die op één hand te tellen zijn.

Het zal u dus ook niet verbazen dat velen in alle eenzaamheid gebukt gaan onder deze “ziekte”. Ik hoop dat met deze website de eenzaamheid wat minder wordt. Je bent helaas niet de enige met deze backpack. Misschien krijg je ook weer wat meer compassie naar jezelf toe. Want jij bent niet schuldig aan alles wat je is overkomen en afgenomen.

Het wordt tijd dat er meer bekendheid rondom deze ziekte komt. Dat de overheid niet meer de ogen kan sluiten voor “deze sluipmoordenaar”. Er moeten behandelplaatsen komen waar behandelaars klaar staan om de zware backpack van je over te nemen en dat je na een gerichte behandeling met een zo klein mogelijke rugzak naar buiten stapt.